Η ζήλια είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό αναπτυξιακό συναίσθημα. Εμφανίζεται όταν το παιδί πιστεύει ότι χάνει την αποκλειστικότητά του. Τροφοδοτείται από αρνητικές σκέψεις και συμπεριφορές που συνήθως έχουν σαν στόχο να τραβήξουν την προσοχή μας.
Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι στα πρώτα χρόνια της σχολικής ηλικίας είναι φυσιολογικό τα παιδιά να είναι… εγωκεντρικά. Δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι κάποιος σκέφτεται κάτι διαφορετικό απ’ ότι σκέφτονται εκείνα.
Το παιδί όταν ζηλεύει κάνει διάφορες αρνητικές σκέψεις για τον εαυτό του (π.χ δεν είμαι αρκετά σημαντικός), για τους άλλους (π.χ δε με αγαπάνε πια), για την κατάσταση και το μέλλον (π.χ δε μου δίνουν σημασία πια κι ούτε θα μου ξαναδώσουν). Η ζήλια μπορεί να έχει σαν συνέπεια και άλλα αρνητικά συναισθήματα όπως άγχος, θλίψη, θυμό, ενοχές. Και φυσικά επιθετική συμπεριφορά.
Ας δούμε μερικά πράγματα που δεν πρέπει να κάνουμε σαν γονείς:
-
Αποφεύγουμε τις φωνές και τις εντάσεις. Δεν θέλουμε να ενισχύσουμε τα αρνητικά του συναισθήματα ή να μειώσουμε την αυτοεκτίμησή του
-
Δε χρησιμοποιούμε εκφράσεις που προκαλούν ανασφάλεια, όπως “Δε σε αγαπάω έτσι όπως κάνεις”.
-
Δε το συγκρίνουμε με άλλα παιδιά για να μην ενισχύσουμε την ανταγωνιστικότητα και τη ζήλια απέναντί τους
-
Επίσης, πολύ σημαντικό, δεν κάνουμε ό,τι μας ζητάει, όταν μας το ζητά, όπως κι αν μας το ζητά.
Ας δούμε όμως και τι μπορούμε να κάνουμε:
-
Αφήνουμε τα παιδιά να εκφραστούν
-
Τα ακούμε προσεκτικά και τους δείχνουμε ότι τα καταλαβαίνουμε
-
Τους αφιερώνουμε χρόνο
-
Τονίζουμε πόσο σημαντικά είναι για μας
-
Επιβραβεύουμε και ενισχύουμε κάθε συμπεριφορά που θέλουμε να συνεχιστεί. Και θυμόμαστε , επιβραβεύουμε την προσπάθεια και όχι τόσο το αποτέλεσμα.
-
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι με τη δική μας συμπεριφορά αποτελούμε πρότυπο πάνω στο οποίο θα βασιστεί το παιδί για να διαμορφώσει τη δική του συμπεριφορά.
Ας μην ξεχνάμε ότι η ζήλια φανερώνει ότι τα παιδιά μπορούν να αγαπούν και ότι φοβούνται ότι θα χάσουν την αγάπη μας. Ας τους δείξουμε ότι τα αγαπάμε, ότι είναι μοναδικά για εμάς. Ας τους δείξουμε ότι δεν μπορούν να μας απογοητεύσουν, ότι πιστεύουμε σε αυτά και στην αγάπη μας.